Alweer op de helft...
Blijf op de hoogte en volg Tirza & Judith
19 November 2012 | Zuid-Afrika, Grabouw
Eindelijk weer is een verslag vanuit het verre Zuid-Afrika. Nu ik dit verslag aan het typen ben, schijnt heerlijk de zon, en staan de balkondeuren open waarbij een heerlijke zomerse geur naar binnenkomt. Helaas kan ik nog net niet buiten zitten, omdat mijn accu bijna leeg is en aan de oplader ligt.
Het begint hier nu echt zomer te worden. Lekkere warme temperaturen en af en toe een wind. De één na de andere dag vliegen er ook een hoop waterspetters voorbij van een lekker nat watergevecht. Wat wil je anders met dit weer!? Hoe zou het straks dan eigenlijk wel niet zijn als het nog warmer wordt, echt Afrikaans warm als het boven de 30 graden!? Een lekker koude sproeier over je heen doet een kind goed, ons trouwens ook! Straks als het zomervakantie wordt, dit is begin december, als ze lekker vrij zijn dan kunnen we natuurlijk naar het strand!
Ondertussen zijn wij steeds meer Afrikaans aan het worden met onze vlechtjes in ons haar!
Afgelopen zaterdag zijn wij naar Grabouw geweest in de hoop dat we daar Baboons zouden spotten. Maar helaas toen we aankwamen, alleen een leuke plaatsje met souvenirs. Ook een mooi uitzicht! Juud vroeg mij om een foto van haar te maken, dat wilde ik wel doen met haar camera, ik had hem om me nek gehangen voor het geval dat ik dat dure ding zou laten vallen... Tot plotseling dat ding van mijn nek werd gerukt, ik schrok me naar, en vroeg, sjoe wat is er! Ja daar Baboons! En daar kwamen ze al huppelend het rotsgedeelte af, met jong en al! Schitterend! Ze kwamen erg dichtbij, totdat één zelfs tegen mij op sprong!:O Ik schrok zo, aan de andere kant stond er ook nog één en dacht ow als die ook maar niet tegen mij opspring! Andere mensen zag ik ook kijken en een paar gaven een gil, ik wist niet hoe snel ik in die car moest komen zeg! Stel je zal gebeten worden, wat dan!? Maar gelukkig was het niet het geval.
Ons einddoel van deze middag was om naar Hermanus te rijden en daar walvissen te zien. Maar deze waren er helaas niet, ondanks het heerlijke weer. Wel hebben we weer iets nieuws gezien in Zuid-Afrika.
Wat gaat de tijd toch hard als je het naar je zin hebt! Alweer op de helft van onze eindstage. We doen het nog steeds met veel plezier en dankbaarheid. Het is erg mooi om voor je naaste wat te kunnen betekenen, en hun liefde te geven. Ook realiseren wij ons hier heel goed, dat wij echt dankbaar moeten zijn dat we onze ouders met liefde mogen omringen en dat we zelfs mogen weten WIE het zijn. Ik sprak met een jongetje van 5, hij vertelde mij dat hij 2 vaders had. Gewoon niet wetend wie je vader is en denkend dat hij er 2 heeft. Of een meisje van 8 wat geen moeder meer heeft, en zegt jij bent mijn moeder. Een dikke knuffel en een dikke zoen geven ze je, als ze naar bed gaan, ieder kind komt langs. Zo bijzonder. Of F. en U. de eerste dag of na een paar weken, hier gebracht te worden nadat het bij de moeder niet gewenst was. Zoekend naar je huid om te drinken, hoe natuurlijk! Een nieuw meisje (11) is hier geplaatst, ze slaapt op de babyunit, omdat verder op het moment geen plek is en de nieuwe Unit is nog niet open. Zij gaat s'nachts gewoon drinken klaar maken, en op het potje plassen van het meisje van 3 wat bij haar op de kamer slaapt. Ja als je dit gewend was, waarom niet?
Op het moment wachten wij totdat God ons een nieuwe huismoeder geeft, om de nieuwe Unit te kunnen open. Want daar zijn meer kinderen die niet gewenst zijn bij hun thuis. Lees hieronder meer:
Geschreven door Ida (projectleider):
O, wat is dit moeilijk!
‘Goeie Hoop’ staat op het punt een groeispurt te maken. Ons team is er klaar voor. Er staan bedjes leeg en zelfs een heel ingericht huisje. We hebben afgelopen dinsdag tegen God gezegd dat we bereid zijn om voor meer kinderen te zorgen en gevraagd om een huismoeder op ons pad te sturen. Ik ben daarna gebeld voor een baby die vandaag geboren gaat worden en waarvoor de moeder niet kan of wil zorgen en voor 2 jongens van 13 en 14 jaar die nergens heen kunnen. Verder is de naam van een huismoeder gevallen. Ik moet zo terugbellen en beslissen…. Hoe beslis je over het lot van deze 3 kinderen. Ik kan helaas goed rekenen en ik weet dat onze maandelijkse inkomsten niet toereikend zijn. Is dit een reden om ‘nee’ te zeggen of een uitdaging om God te vertrouwen. Hij heeft onze gebeden gehoord , zet 3 kinderen voor ons neer en zegt; ‘Wie deze kinderen ontvangt in Mijn naam, ontvangt Mij…’
Mijn hersenen draaien, mijn hart huilt…
Ik preek tegen mijzelf;
Toen Jezus aan een jongen vroeg om zijn 5 broodjes en 2 vissen af te staan om meer als 5.000 mensen te voeden, twijfelde hij niet maar gaf het aan Hem. Hij wist toen nog niet dat Jezus het zou vermenigvuldigen. Hij vertrouwde Hem en was gehoorzaam. Zo is het ook met ons leven en onze bezittingen. Als we net als Jezus al dankend ‘breken’ en uitdelen, zullen we nooit gebrek leiden; er zal zelfs overblijven!
Vertrouwen en gehoorzaam zijn!
Helpt u mij mee om deze kinderen te ontvangen? Wordt dan vandaag nog sponsor. Kijk op www.goeiehoop.nl of doe een mail naar sponsoreenkind@kimon.nl
Wilt u mij hier persoonlijk over mailen? Dat kan ook; famborn@kimon.nl
Hoe wonderlijk is dit toch! En je leert hier zo goed dat we afhankelijk van Hem zijn, en dat we op God moeten vertrouwen!
God hoort onze gebeden maar verhoort ze ook!
Binnenkort komt er ook een huismoeder op gesprek..
Zet dit je niet allemaal tot nadenken?
Net als ons?
Hoe groot Hij is?
Wie Hij is?
Wat Hij doet?
Wat Hij wil?
Wij hopen het zo!
En dat u/je voor ons wilt bidden!
Groetjes Judith en Tirza
-
24 November 2012 - 23:55
N. Van Horssen:
Hallo Thirza en Judith,
Hoe later op de avond...
Was net al een poosje aan het typen,maar wat ik verkeerd gedaan heb weet ik niet, maar opeens foetsie weg was alles. Maar goed dan begin ik maar weer opnieuw, maar moet wel opschieten; de zondag begint al bijna.
Heb net jullie verslag gelezen, wat een indrukwekkend verhaal. Wat eendankbaar werk wat jullie zo samen mogen doen. Je kunt zoveel voor deze kinderen betekenen, liefde, aandacht iets wat ze altijd hebben moeten missen. Je kunt je er geen voorstelling van maken hoe deze kinderen soms opgroeien!
Wij hebben hier ook een enerverende week achter de rug. Antonine ligt in het ziekenhuis met hersenvliesontsteking. Ze heeft een week achter de rug waarin ze steeds meer hoofdpijn kreeg. De artsen wisten geen oorzaak (hersenscan gemaakt) maar omdat de hoofdpijn zo hevig was weer naar het ziekenhuis enna een ruggemergpunctie kwamen ze er achter dat het hersenvliesontsteking was.
Ook heeft ze gordelroos, dit kwam de volgende dag openbaar. Christian is veel bij ons geweest en ook bij de andere oma. Gelukkig dat er oma"s zijn. (oppassen de was doen enz enz)
Nu stop ik echt want het is vijf minuten voor twaalf en wens jullie een goede nacht en morgen een goede zondag. Gr. N van Horssen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley